Moeder Shirley Lynn: 'Het begon allemaal toen Bradley tijdens het stoeien met zijn vader een bultje achter zijn oor ontdekte. Onze huisarts dacht aan een opgezette lymfeklier, en misschien een beginnende keelontsteking. Maar Bradley klaagde helemaal niet over keelpijn of verkoudheid, dat vonden we vreemd. Niet veel later kreeg hij blauwe plekken en vlekjes over zijn hele lichaam. We zagen die week nog twee andere huisartsen, zij dachten ook aan een gewone virusinfectie. Maar toen Bradley steeds vermoeider werd, dubbel ging zien en begon over te geven, wisten we dat er iets serieus mis was.'
Een andere wereld
Een arts-assistent bij de huisartsenpost deelt de zorgen van de familie en besluit telefonisch advies te vragen aan een kinderarts. ‘Die adviseerde ons zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te komen. Daar werden we al opgewacht en naar de juiste afdeling begeleid. Het besef dat het kanker kon zijn hadden wij als ouders toen nog niet. Bradley was de eerste die eraan dacht. Hij zei in de behandelkamer: Ik ben zo bang dat ik kanker heb. Alsof hij het aanvoelde.’
De artsen bevestigen waar Bradley voor vreesde. Er is haast bij: Bradleys bloedwaarden blijken al zo hoog dat hij met spoed in een ambulance naar het Prinses Máxima Centrum wordt gebracht. Shirley Lynn: ‘Toen we daar kwamen, voelde het alsof we een andere wereld binnenstapten. Alles leek zo onwerkelijk, ik kende het alleen van televisie. Ik weet nog goed dat een andere moeder op mij afliep, mij omhelsde en zei: ik weet precies waar je doorheen gaat. Ze herkende dat het ons eerste moment in het Máxima was. Een bizar, maar waardevol moment.'
Hoogzwanger
Bradley krijgt in het Máxima de definitieve diagnose: acute lymfatische leukemie, met een hoog risico op ernstige complicaties door de hoge bloedwaarden. Shirley Lynn is op dat moment 34 weken zwanger van haar derde kind. ‘Het klinkt heel hard, maar op het moment van de diagnose wilde ik van het één op het andere moment niet meer zwanger zijn. Ik moest er voor Bradley zijn, hoe kon ik dat doen met een dikke buik, en straks een baby?’
Shirley Lynn bevalt vier weken later van een dochter, exact een maand na de diagnose. ‘Ik herinner me nog dat ik tijdens de bevalling bezig was met het regelen van Bradleys medicatie. Een onwerkelijke ervaring: een kind krijgen terwijl je bang bent de ander te verliezen. Het verdriet om Bradleys situatie overschaduwde alles, zelfs de blijdschap om de geboorte van zijn zusje. Zes dagen na mijn bevalling liep ik alweer in het Máxima rond. We hebben tot de dag van vandaag nog niet de kans gehad om te wennen aan het leven als gezin van vijf.'
Onwetendheid
Sommige naasten vinden het lastig om met de situatie om te gaan, merkt Shirley Lynn. ‘Waarschijnlijk is het ongemak of onwetendheid, maar het voelt soms alsof we er alleen voor staan. We hebben allebei een eigen zaak, een baby, een zoon met kanker en dan is er ook nog onze dochter van zes. Voor de buitenwereld lijkt het misschien alsof het wel losloopt, maar in werkelijkheid leven we elke dag in onzekerheid en is het bijna niet vol te houden om alles draaiende te houden. Het is moeilijk uit te leggen aan mensen die niet achter onze voordeur kunnen kijken. Dat voelt weleens eenzaam.’
Thuis in het Máxima
Door de behandeling van Bradley is het gezin soms vaker in het Máxima dan thuis. ‘Gelukkig voelt het Máxima inmiddels ook als thuis voor ons. We komen er graag. Het behandelteam is lief en denkt met ons mee, we voelen ons gezien. Voor Bradley zelf is het dubbel: enerzijds is het de plek waar hij behandeld wordt, wat niet altijd prettig is. Anderzijds is het de allerbeste plek om te zijn in zijn situatie, want hier kan hij beter worden.’
Beter worden: met dat doel gaat Bradley elke behandeling aan. Shirley Lynn: ‘Hij slaat zich er zo dapper doorheen. Hij klaagt zelden en maakt het beste van iedere dag. De chemo’s zijn erg pittig, en toch gaat hij iedere keer vol goede moed naar het Máxima voor de volgende kuur. Hij wil niets liever dan zo snel mogelijk weer naar school, vissen en voetballen met zijn vrienden. Hij weet dat de behandeling hem dichter bij dat doel brengt.’
Stip op de horizon
14 juli 2025 is een datum die nu al dik omcirkeld staat. Op die dag hoopt Bradley de behandeling af te sluiten, precies twee jaar na de start. Shirley Lynn: ‘Het is onze stip op de horizon, een dag die niet snel genoeg dichterbij kan komen. En het is ook nog eens een bijzondere datum, want onze jongste dochter wordt die dag twee jaar. Vorig jaar begon het behandelingstraject rond haar geboorte en sindsdien hebben zij en Bradley een heel speciale band. Hopelijk kunnen we alles volgend jaar op haar verjaardag afsluiten. Dat wordt een bijzonder moment voor ons allemaal.’